Autor: piotr.pocztarek

Bohaterem powieści jest Jack
Wallace, dobrze prosperujący restaurator o polskich korzeniach. Po śmierci żony
– Agnieszki – samotnie wychowuje on swojego syna Sparky’ego, dwunastoletniego
chłopca chorego na zespół Aspergera. Pewnego dnia Jack otrzymuje przerażającą
wiadomość – kolega Sparky’ego popełnił samobójstwo na obozie skautowym. Ofiar
jest zresztą więcej – jednocześnie życia pozbawiło się kilkunastu uczniów i
grupka opiekunów. Czy było to rytualne samobójstwo w ramach działalności sekty,
brutalne morderstwo, a może prawda jest daleko bardziej przerażająca? Szybko
okazuje się, że kilkadziesiąt lat wcześniej pradziadek Jacka odebrał sobie
życie w podobnych okolicznościach, w lesie w dalekiej… Polsce. Aby rozwiązać
zagadkę, Wallace będzie musiał wybrać się do nadwiślańskiego kraju, gdzie
czekać będzie na niego straszliwa, pradawna siła.

„Panika” nie jest typową
powieścią Mastertona. Próżno szukać tutaj wartkiej, pędzącej na łeb na szyję
akcji, autor nie podrzuca też na każdym kroku kolejnych ociekających krwią i
flakami zwłok (chociaż przyznaję, miejscami potrafi być brutalnie, abyśmy
przypadkiem nie zapomnieli, że to nadal powieść grozy). Więcej natomiast tutaj
budowania napięcia i nakreślania ponurej, mrocznej atmosfery, czemu służą
liczne opisy mrocznych wędrówek po leśnych ostępach. Autor sporo miejsca
poświęcił lasom i puszczom, skupiając się na takich detalach jak szeleszczące
liście czy wiatr w koronach drzew. Zabieg ten miał służyć opisaniu uczucia
osamotnienia i zagubienia, a także strachu przed nieznanym.

Masterton myli tropy i właściwie
do końca nie wiadomo, jaka tajemnicza siła kryje się w lasach, wywołując
nieokiełznaną panikę i popychając ludzi do samobójstwa. Czy to mitologiczny
bożek Pan czy może odpowiedź kryje się zupełnie gdzie indziej? Nie poznamy jej aż
do ostatniej strony, a nawet finał pozostawia odrobinę niedopowiedzenia (nie
mylić z niedosytem).

„Panika” to powieść powolna i
nastrojowa, kojarząca się bardziej z „Aniołem Jessiki” czy „Muzyką z zaświatów”
niż z klasycznymi powieściami jak „Rytuał” czy cykl „Rook”. Można w niej doszukać
się wyraźnie zarysowanego przesłania proekologicznego, co w twórczości
Brytyjczyka też jest raczej rzadkością. I chociaż wizyta w Polsce była tylko
krótkim przystankiem na trasie Jacka Wallace’a, a mroczne tajemnice II Wojny
Światowej zostały przez autora potraktowane raczej pobieżnie, to jednak
Masterton udowodnił „Paniką”, że nadal potrafi zaskoczyć powieścią oryginalną i
wymykającą się często powielanym schematom. Wszyscy spragnieni nieco innych
propozycji spod pióra Mistrza Grozy powinni zwrócić na tę powieść uwagę.
Zresztą, kto nie chciałby poznać niejakiego Komisarza Pocztarka, rozwiązującego
zagadkę tajemniczych zgonów w Puszczy Kampinoskiej?

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Rebis

Rok wydania: 2013

Liczba stron: 316

Format: 13,5 x 21,5

Ocena recenzenta: 7/10

„Ogród zła” to już ósma część przygód Jima Rooka, nauczyciela z West Grove Community College, który posiada specyficzny dar dostrzegania wszelkiej maści duchów, demonów i zjawisk nadprzyrodzonych. Graham Masterton stara się udowodnić, że jeden z jego flagowych bohaterów nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, a jego perypetie nadal mogą być świeże i ciekawe. I chociaż pewnej wtórności nie dało się uniknąć, autorowi znów udało się zabrać czytelnika na śmiertelnie niebezpieczną przejażdżkę. Zupełnie nowa jest natomiast szata graficzna polskiego wydania – polski wydawca nie tylko zaprojektował nowy layout okładki, ale też użył innego, kremowego papieru.

Jim Rook wreszcie zestarzał się prawidłowo i ma teraz około 40 lat. Masterton kontynuuje pojedyncze wątki zaczęte w „Złodzieju dusz” – Tibbles nadal jest kotem a nie kotką, relacja z Summer, sąsiadką bohatera wciąż ma znamiona przelotnego romansu, a Jim co jakiś czas potrafi odzywać się do swoich uczniów bardzo… dosadnie. Widać w charakterze Rooka zaszły po prostu poważne zmiany i musimy się do nich po prostu przyzwyczaić.

Jak co roku Jim powraca do West Grove Community College, a nowy semestr wita go kolejną tragedią. Do sufitu klasy, gdzie mają odbywać się zajęcia Jima, przybita zostaje młoda, naga dziewczyna. Dookoła ciała przygwożdżone zostaje natomiast osiem białych, perskich kotów. Ofiara zostaje zidentyfikowana jako córka Jima Rooka, o której istnieniu bohater nawet nie wiedział. Morderstwa oczywiście zaczynają się powtarzać, a każde z nich jest częścią tajemniczego rytuału, mającego dać ludziom to, o czym każdy z nich marzy. Brakującym elementem układanki jest Jim i jego nadprzyrodzony talent. Czy nauczyciel ulegnie pokusom tajemniczego pastora Silence’a i weźmie udział w tworzeniu raju na ziemi? A może zamiast tego rozpęta się prawdziwe piekło?

Jim Rook w „Ogrodzie zła” staje prawdopodobnie przed największym złem, z jakim do tej pory miał do czynienia – będzie musiał zmierzyć się nie tylko z potężnymi demonami, ale także z prawdziwą Apokalipsą, podczas której trupy wstają z grobów i dosłownie zalewają ulicę rozszarpując żywych na kawałki. Na dodatek sprawa staje się dla niego niezwykle osobista, a w efekcie nauczyciel będzie stanie przed największym moralnym dylematem w swoim życiu.

O stylu Grahama nie ma co się rozwodzić – to nadal ten sam autor, którego książek nie można odłożyć od ponad 40 lat. „Ogród zła” jest napisany po prostu świetnie. Fani horroru nie powinni poczuć się zawiedzeni – książka jest brutalniejsza i mroczniejsza niż poprzednie części cyklu i trzyma w napięciu już od pierwszego rozdziału. Każdy z nich kończy się zresztą ciekawym cliffhangerem, dlatego ciężko jest po prostu przestać odwracać kolejne strony. Chociaż to już nie ten sam Rook co kiedyś, to jednak Masterton cały czas pozostaje taki, jakim go pokochaliśmy. A to najlepsza rekomendacja by udać się do księgarni i zostać świadkiem najcięższej przeprawy, jaka do tej pory czekała na nauczyciela z West Grove Community College.