Kategoria: Recenzje

W Cork dochodzi do kolejnego nieszczęśliwego wydarzenia – w wyniku intensywnego pożaru w szkole tańca ginie kilkanaście młodych osób. Ciała tancerzy spłonęły doszczętnie, jednak nie wszyscy zginęli od płomieni –  dwie osoby zostały najpierw zastrzelone. Motyw i sprawca lub sprawcy pozostają nieznani, a Katie wraz z zespołem rozpoczyna śledztwo. Kluczem do sukcesu może być mała dziewczynka, która jako jedyna przeżyła pożar, jednak na skutek szoku straciła mowę. Jak to zwykle bywa, nie jest to jedyna sprawa, w jaką zaangażowana jest Garda. W tle majaczy jeszcze morderstwo popełnione na jednym z członków lokalnego gangu, gdzie w grę może wchodzić zemsta zdradzonego męża, a także kontynuacja wątku związanego z nielegalnymi walkami psów, rozpoczętego w poprzednim tomie pt. "Martwi za życia". Nie można zapomnieć też o wątku politycznym i to w miarę na czasie – w historii pobrzmiewają nie tylko echa działalności różnych odłamów IRA, ale też stosunkowo świeżego Brexitu.

Sporo dzieje się też w prywatnym życiu Katie – po śmierci Johna nasza bohaterka stara się ułożyć sobie związek z Conorem, chociaż nie jest to łatwe, szczególnie biorąc pod uwagę jego trwający aktualnie rozwód. A jest jeszcze przecież Kyna, młoda sierżant, która z Katie współpracuje od lat i jest w niej mocno zakochana, zresztą nie bez minimalnej wzajemności. Ten swoisty miłosny trójkąt to idealne pole do popisu dla takiego autora jak Graham, który przecież ma ogromne doświadczenie w konstruowaniu scen seksu. W "Tańczących martwych dziewczynkach" nie zabraknie zatem erotyki, jednak tym razem w wydaniu dalekim od subtelności. Podobnie jak wszystko w cyklu o Katie Maguire, również seks jest tu podany w wydaniu naturalistycznym, gwałtownym i mocnym.

Po lekturze ósmego tomu wciąż nie mogę odpędzić od siebie myśli o tym, że chyba pałam do naszej bohaterki coraz mniejszą sympatią. Odczucie to nasiliło się już przy poprzedniej części, kiedy to błędy i pochopne decyzje coraz częściej zaczęły imać się Katie. Masterton dalej podąża tym tropem i w "Tańczących martwych dziewczynkach" bywają momenty, kiedy działania protagonistki czytelnik ma ochotę zakwestionować. Wciąż nie jest to jednak postać jednowymiarowa, w związku z tym za chwilę pojawia się okazja, by autor znów przedstawił nadkomisarz Maguire w taki sposób, jak pamiętamy ją od pierwszego tomu – jako dobrą, szlachetną i altruistyczną osobę.

Chociaż przy okazji każdej kolejnej książki wchodzącej w skład cyklu podkreślam, że można ją przeczytać bez znajomości poprzednich części, jako że opowiadają one o osobnych zbrodniach i śledztwach, tym razem nie rzucę takiego stwierdzenia. Pisarz utkał już na tyle rozbudowany obraz Cork i przewijających się przez niego postaci, że po prostu szkoda byłoby pozbawić się możliwości skorzystania z efektów jego pracy. W treści ponownie znajdziemy wiele odniesień do poprzednich tomów i powracających postaci, a dramatyczne zakończenie nie będzie miało takiego wydźwięku, jeśli nie przeżyjemy razem z Katie i jej najbliższym otoczeniem wszystkich wydarzeń, o których wcześniej pisał Masterton.

"Tańczące martwe dziewczynki" to powieść, która trzyma poziom poprzednich odsłon, a nawet w kilku miejscach podwyższa poprzeczkę, stając się jedną z najlepszych części całego cyklu. Chociaż autor niekoniecznie stawia na suspens, poświęcając się raczej kreacji charakterystycznych postaci i spójności śledztw, wciąż przyciąga doskonale skonstruowaną warstwą obyczajową i życiem prywatnym Katie, które tak mocno miesza się w tyglu z jej zawodową karierą. Na dodatek rewelacyjny warsztat pisarza to wciąż jeden z największych wabików, który sprawia, że po jego książki wciąż chce się sięgać.

W Londynie zaczyna dochodzić do makabrycznych zbrodni. Młoda dziewczyna wylewa sobie na twarz kwas, inna brutalnie wybebesza swojego chłopaka, a spokojny mężczyzna pozbawia życia swoją żonę. To dopiero początek fali zbrodni, która przetoczy się przez dzielnicę Tooting. Do rozwikłania sprawy przydzielony zostaje duet w postaci Jerry’ego Pardoe i Dżamilli Patel. Partnerzy mocno różnią się od siebie – Jerry jest cyniczny i zabawny, generalnie trudno go nie polubić. Dżamilla to z kolei dziarska detektyw z Pakistanu, która chociaż ,pochodzi z zabobonnej rodziny, stara się twardo stąpać po ziemi. Razem przypominają trochę Muldera i Scully i czuć między nimi chemię, chociaż bardzo cieszę się, że autor powstrzymał się od wrzucania ich do łóżka. W pierwszym tomie, kiedy bohaterowie dopiero się poznali, byłoby to nieco zbyt nienaturalne, a Graham zapowiedział już, że chętnie wykorzysta Jerry’ego i Dżamillę w swojej kolejnej powieści grozy, więc na rozwinięcie tej relacji przyjdzie jeszcze czas. 

Śledztwo w sprawie krwawych zabójstw stoi w martwym punkcie, przynajmniej do momentu, kiedy nasi bohaterowie nie zaczynają podejrzewać, że do agresywnych zachowań mogą oprawców pchać ubrania, w których pozostaje cząstka osobowości złych ludzi, którzy umarli, ale nie pogodzili się ze swoją śmiercią. Sam pomysł swoistych opętań poprzez ubranie wydaje się świetny i jest naturalnym rozwinięciem chociażby koncepcji nawiedzonych domów, których mury przesiąkają negatywnymi emocjami mieszkańców i są nieraz świadkami makabrycznych zbrodni.

Zdecydowana większość powieści podąża właśnie w tym ciekawym kierunku, przeplatając rozdziały dotyczące śledztwa z tymi, w których autor ukazuje kolejne makabryczne zbrodnie. Masterton znów robi to, w czym jest najlepszy, a poszczególne opisy są naprawdę makabryczne. Może dlatego „Wirus”, jako pierwsza książka tego autora w historii, posiada na okładce znaczek „18+” i chociaż to tylko zabieg marketingowy, to gwarantuję, że nie chcielibyście, żeby wasze dziecko czytało tę książkę, a już na pewno, by zaczęło zachowywać się jak młoda Mindy, jedna z bohaterek powieści.

Zakończenie powieści jest już nieco bardziej kontrowersyjne – autor popuścił tutaj wodze wyobraźni, w efekcie czego na kartach „Wirusa” mamy niepohamowane szaleństwo, które pewnie nie wszystkim podejdzie. Z drugiej strony mamy to, czego chcieliśmy – campowy, abstrakcyjny, czysty horror, tak podobny do tych, które umilały nam życie w latach 80-tych czy 90-tych. Niezależnie jednak od tematyki jedna rzecz się nie zmieniła – Graham Masterton wciąż pisze fantastycznie, a kolejne rozdziały pochłania się po prostu niezwykle szybko i łatwo. Ja cieszę się, że pisarz powrócił do gatunku, który dał mu międzynarodową sławę, a słowa o tym, że kolejne horrory są w drodze, cieszą mnie tak samo jak kilkanaście lat temu.

Katie Maguire nie ma łatwo, a w Cork, w którym pracuje, nadal popełniane są kolejne, bardziej śmiałe i makabryczne zbrodnie. Fala narkotyków wciąż zalewa miasto, a przestępcy znajdują coraz skuteczniejsze sposoby na ich przemyt. Na dodatek zaczynają znikać ludzie, którzy są niezwykle brutalnie okaleczani i wykorzystywani do działalności szmuglerskiej. Jakby tego było mało, w okolicy działa dobrze zorganizowany gang złodziei psów, które następnie biorą udział w bardzo dochodowych, ale i brutalnych nielegalnych walkach. Jako wielki miłośnik zwierząt za opis jednej z nich miałem ochotę znienawidzić Mastertona i już nigdy nie przeczytać żadnej jego książki. Tak właśnie pisarz potrafi działać na czytelników.

Katie jak zwykle ma więc na głowie kilka śledztw, ale to nie koniec problemów. Po pierwsze, w jej komisariacie wciąż pracują ludzie, którzy chcą zniszczyć jej reputację i pozbawić stanowiska. Po drugie, pod jej opiekę trafia John, niegdysiejszy kochanek, a obecnie pozbawiony nóg i kompletnie przybity wrak człowieka. Co więcej, Katie wbrew sobie zaczyna postrzegać partnera jako ciężar, a jej wewnętrzne uwięzienie pomiędzy wypaloną miłością a poczuciem lojalności i odpowiedzialności stanowi jeden z ciekawszych elementów powieści. Masterton świetnie uchwycił psychikę kobiety, która się miota i musi poddać się odczuciom, które niekoniecznie czynią z nią w stu procentach pozytywną bohaterkę. Sprawienie, by po siedmiu tomach powątpiewać w sympatię do powszechnie uwielbianej postaci? To najlepszy dowód pisarskiego kunsztu Grahama.

No właśnie, Maguire przechodzi w siódmym tomie kolejną sporą przemianę. Mam wrażenie, że z każdą kolejną częścią przestaje być krystalicznie czystą podporą całego swojego świata, a zaczyna popełniać błędy, kierować się namiętnościami, czy wreszcie bardziej egoistycznymi pobudkami. Nadaje to bohaterce realizmu, a w jej postaci możemy przejrzeć się jak w lustrze, chociaż nie ma gwarancji, że spodoba nam się to, co zobaczymy.

„Martwi za życia” kazały mi się zastanowić, ile jeszcze nieszczęść może spaść na jedną osobę, szczególnie że zakończenie powieści nie pozostawia wątpliwości, iż w kolejnym tomie Katie znów nie będzie miała łatwego życia, a wszystko, co w jej życiu wydawało się dobre, może okazać się iluzją.

Siódmy tom można oczywiście przeczytać bez znajomości poprzednich przygód Katie Maguire, ale zdecydowanie nie polecam tego robić, bo świat i postacie wykreowane w tej serii przez Mastertona jakby częściej łączą się ze sobą w coraz wyraźniejszy sposób, a w treści odnajdziemy nawiązania do poprzednich odsłon, nawet tych najwcześniejszych. Aby w pełni docenić obraz zmian, jakie zaszły w życiu prywatnym Katie, warto po prostu znać poprzednie wydarzenia.

Powieść jest dość obszerna, przez co zdarzają się nieco nużące momenty, ale koniec końców to przecież Masterton, który jak nikt inny potrafi uśpić czujność czytelnika, by za moment wyrwać go z marazmu jakimś szokującym wydarzeniem lub gwałtownym zwrotem akcji. Brutalne opisy budzą grozę i wywołują ciarki. Wcale nie odstają od makabrycznych wydarzeń opisanych w najmroczniejszych horrorach Brytyjczyka, a kiedy zdajemy sobie sprawę, że tym razem za masakrę nie odpowiada demon, duch czy diabeł, tylko człowiek, który równie dobrze może być naszym sąsiadem, wrażenie zostaje tylko spotęgowane.

W serii o Katie Maguire nigdy nie chodziło o same zagadki kryminalne – te, wbrew pozorom, często są dość oczywiste. Autor nie ukrywa wskazówek przed czytelnikiem, przeciwnie, większość rzeczy wyjaśnia od razu, skupiając się na zupełnie innych aspektach. I to właśnie warstwa obyczajowa, psychologiczna, jest najważniejsza zarówno w „Martwych za życia”, jak i w poprzednich odsłonach cyklu. Cyklu, który przecież nieprzypadkowo osiągnął bardzo duży sukces.

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 448

Format: 12,5 x 19,5

Ocena recenzenta: 8/10

Podobnie jak w poprzednim tomie, czyli „Siostrach krwi”, Katie Maguire zajmuje się kilkoma sprawami. Z jednej strony rozpocznie śledztwo dotyczące całej rodziny, zamordowanej i ukrytej pod deskami podłogowymi dziewięćdziesiąt lat wcześniej. Morderstwo miało charakter polityczny i sięga czasów, kiedy to narastający od dziesięcioleci, krwawy konflikt republikanów i lojalistów zaczynał się dopiero kształtować.

Drugi wątek, który Masterton wplótł w fabułę powieści, jest o wiele bardziej osobisty. Katie zadziera z pewnym niebezpiecznym gangsterem, trzęsącym kilkoma biznesami w Cork, między innymi przemytem papierosów. Bobby Quilty pozostaje nieuchwytny, ponieważ umiejętnie zaciera ślady, a wszyscy, którzy mogliby złożyć obciążające go zeznania, znikają z powierzchni ziemi. Gdy w wyniku konfrontacji w makabrycznych okolicznościach ginie jeden z funkcjonariuszy Gardy, a Katie postanawia zacisnąć pętle na szyi przestępcy, ten porywa dwie osoby bardzo bliską sercu Pani Maguire. Dla naszej bohaterki rozpocznie się dramatyczny wyścig z czasem, w której stawką jest ludzkie życie. 

„Pogrzebani” to kolejna solidna opowieść, która potrafi wciągnąć od pierwszych stron. Ponownie można przeczytać ją bez znajomości poprzednich tomów, aczkolwiek kilka wątków, szczególnie tych z prywatnego życia Katie, ma charakter powracający. Więcej z lektury wyciągną więc ci czytelnicy, którzy już wcześniej mieli styczność z przygodami Pani Maguire.

Aby jeszcze bardziej cieszyć się powieścią, warto we własnym zakresie poszukać materiałów o mrocznej stronie historii Irlandii, zwłaszcza tej związanej z IRA, wojną domową czy konfliktem, o którym mowa w powieści. Tym razem autor dość oszczędnie przedstawia tło historyczne, zakładając, że czytelnik jest świadomy tych faktów. Jeśli jednak nie słyszeliście wiele o brutalnych zamachach bombowych, a także spiskach i zdradach, których nie zapomina się przez wieki, polecam nadrobić zaległości.

Na 460 stronach autor przygotował kilka gwałtownych akcji, fabularne twisty, nieco przemocy i szczyptę seksu, czyli to, czego możemy z grubsza spodziewać się po jego twórczości. Podobnie jak w poprzednich odsłonach, także i tutaj wydźwięk zakończenia pozostaje nieco gorzkawy, po raz kolejny udowadniając, że z serii o Katie Maguire wyszedłby świetny serial telewizyjny z mocnymi cliffhangerami na koniec każdego z sezonów. Może któraś z wytwórni wreszcie zdoła to zauważyć?

Szczególną przemianę widać po samej Katie, która w swoich poczynaniach posuwa się coraz dalej, podejmując nieraz zbędne ryzyko, a także przekraczając kolejne granice. Finał „Pogrzebanych” nie pozostawia złudzeń, że życie naszej bohaterki może już nigdy nie wyglądać tak samo. Czy konsekwencje podjętych przez nią decyzji dościgną ją w kolejnym tomie? O tym przekonamy się, kiedy światło dzienne ujrzy w Polsce „Living death”, siódma część, tym razem poświęcona tematyce handlu narkotykami.

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 464

Format: 12,5 x 19,5

Ocena recenzenta: 8/10

W „Siostrach krwi” Masterton ponownie dotyka tematyki religijnej. Już w „Upadłych aniołach” mieliśmy do czynienia z trudnym i szokującym zagadnieniem, jakim była pedofilia wśród księży. Tym razem na celowniku są siostry zakonne, które w przeszłości dopuściły się przerażających czynów, przez co stają się ofiarami sadystycznego mordercy. Niektóre zbrodnie opisane przez autora są wyjątkowo karykaturalne, ale sprawca osiąga swój cel – wszyscy o nim mówią. Czy Katie zdąży go wytropić, zanim kolejne zakonnice zginą w męczarniach?

To jednak nie wszystko – Masterton bowiem umiejętnie połączył w powieści kilka wątków. Kolejnym z nich są oszustwa, jakich dopuszczają się uczestnicy wyścigów konnych, aby zgarnąć naprawdę duże pieniądze. Nie można też zapominać o życiu prywatnym Katie, które w ostatnim tomie mocno się pokomplikowało, co oczywiście przyniesie ze sobą srogie konsekwencje. Tym razem ktoś dodatkowo czyha życie naszej bohaterki, ale kto i dlaczego – to musicie już odkryć sami. Tak, wątki obyczajowe ponownie wychodzą autorowi jeszcze lepiej, niż kryminalne. Przeszłość Katie jeszcze niejeden raz odbije jej się czkawką.

Masterton zrobił tym razem coś, co osobiście w książkach uwielbiam, mianowicie pociągnął dalej wątki z poprzednich tomów. Oczywiście „Siostry krwi” nadal można czytać jako osobną, samodzielną powieść, ale wszystkie smaczki docenią wyłącznie ci, którzy pamiętają lekturę poprzednich książek i tym razem jest to zaznaczone jeszcze wyraźniej.

Same sprawy kryminalne również wyglądają w tym tomie nieco lepiej: nadal są dość przewidywalne, ponieważ tożsamość morderców ujawniana jest nieco wcześniej, niż w klasycznych thrillerach, ale jak wspominałem, nie to jest tu najważniejsze. Liczy się ponury klimat, a trzeba przyznać, że w przygodach nadkomisarz Maguire rzadko jest miejsce na happy end.

Książką nie zawiodą się ci, którzy lubią dobrze napisane powieści, chociaż niesforne próby tłumaczenia mowy z Cork w niektórych momentach psuły wrażenia z lektury. Masterton nadrabia jednak stylem, który doskonale znamy od przeszło 40 lat. Bywa zabawnie, bywa makabrycznie i krwawo (fani horrorów Brytyjczyka powinni poczuć się jak w domu), ale i dramatycznie. Powieść jest długa, liczy blisko 500 stron, a lektura i tak się nie dłuży. Fani autora, których przecież w Polsce wciąż nie brakuje, pewnie pochłoną ją w góra dwa czy trzy wieczory.

Podobnie jak w poprzednich tomach, pisarz zdecydował się na cliffhanger na końcu, który nie będzie nam dawał spokoju, aż do kolejnej odsłony przygód Katie. Pozostaje więc mieć nadzieję, że Wydawnictwo Albatros szybko zdecyduje się wydać kolejne książki z tej serii. Ale to zapewne dopiero na wiosnę.

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2016

Liczba stron: 496

Format: 12,5 x 19,5

Ocena recenzenta: 8/10

Nadkomisarz Maguire miała już do czynienia z brutalnym seryjnym mordercą, z pedofilią wśród księży, z prostytucją i handlem żywym towarem, a obecnie będzie musiała zmierzyć się z organizacją przestępczą, nazywającą samych siebie Arcykrólami Irlandii. Porywają i torturują przedsiębiorców, których biznes podupada, w wyniku czego musieli oni zadłużyć się, masowo rujnując gospodarkę „celtyckiego tygrysa”. Zapłacą za to zdrowiem lub życiem, nawet jeśli rodziny zdecydują się na przekazanie okupu. Kto stoi na czele tajemniczej organizacji i jaki jest jego cel? Tego dowiecie się, jeśli sięgnięcie po tę książkę.

To, co stanowi o sile powieści, to równoległe rozwijanie wątków prywatnych, dotyczących zarówno Katie, jak i śledztwa, które prowadzi. Nawet jeśli to drugie kuleje, stojąc często w martwym punkcie, od lektury nie można oderwać się ze względu na świetny warsztat autora oraz interesujące wątki poboczne, rozpoczęte w poprzednich książkach i obecnie kontynuowane. To mechanizm, powtarzający się z tomu na tom, gdzie to nie tożsamość i motywacja mordercy są najważniejsze, a odczucia głównej bohaterki i jej zmagania z problemami sercowymi czy seksizmem w pracy.

Jak przystało na Mastertona, „Uznani za zmarłych” potrafi zaserwować brutalne i krwawe sceny, chociaż jest ich wyraźnie mniej, niż zazwyczaj. Katie jest coraz bardziej zdeterminowana, by powstrzymać sprawców, ale rzucane jej pod nogi kłody nie ułatwiają pracy. Czytelnicy pokochali bohaterkę taką, jaka jest: niezłomną, twardą i silną, ale jednocześnie kruchą, po przejściach i stosunkowo łatwą do zranienia. Nic dziwnego – Brytyjczyk specjalizuje się w kreowaniu kobiecych postaci i od lat przychodzi mu to z ogromną łatwością. Tym razem Katie sprawia jednak wrażenie kompletnie nie panującej nad swoim życiem, zarówno prywatnym, jak i zawodowym. Nie wiem na ile jest to celowy zabieg: pokażą to zapewne następne tomy.

Najwięcej zarzutów mam do finału powieści, a właściwie kulminacyjnego momentu śledztwa, czyli rozwiązania zagadki. Powiedzieć, że następuje ono przypadkiem, to jak nie powiedzieć nic. Gdyby uwiarygodnić ten motyw, książka zamiast 480 stron, mogłaby być trzy razu krótsza. Jednak i tutaj nadrabia wątek prywatnych spraw Katie i ostatnia scena, która z wypiekami na twarzy każe czekać na kolejny tom.

Wasze wrażenia z lektury w dużej mierze zależeć będą od oczekiwań. Jeśli szukacie w książce dobrego pisarstwa i ludzkiego pierwiastka, bez wahania sięgnijcie po „Uznanych za zmarłych” – w tym kontekście to nadal bardzo dobra rzecz. Nieco rozczarują się fani skomplikowanej, co chwila mylącej tropy intrygi, ale rasowych kryminałów mamy przecież na półkach pod dostatkiem. Pozostaje tylko liczyć, że kolejne tomy będą trzymały jeszcze wyższy poziom, a życie Pani Maguire ponownie się skomplikuje.

P.S. Czy Wy też uważacie, że to świetny materiał na serial?

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2016

Liczba stron: 480

Format: 12,5 x 19,5

Ocena recenzenta: 7/10

Tytułowa bohaterka powieści to Beatrice Scarlet, córka londyńskiego aptekarza, która już od dziecka poznawała tajniki pracy z ziołami i chemikaliami. Po tragediach, jakie dotknęły dziewczynę za młodu, decyduje się zostać żoną pastora i wyjechać do Ameryki, gdzie będzie mogła zamieszkać w spokojnej wsi.  Sielanka nie trwa jednak długo. W osadzie naszej bohaterki zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Najpierw chorują zwierzęta: świnie, bydło i ryby, potem przychodzi kolej na ofiary w ludziach. Lokalna społeczność jest coraz bardziej zastraszona, zwłaszcza że w miejscach zbrodni pojawiają się dziwne ślady, jednoznacznie wskazujące na działalność sił nadprzyrodzonych. Zabobonni ludzie są w stanie zrobić wszystko, byleby uchronić się przed zgubnym wpływem Szatana. Jednak Beatrice, racjonalistka z natury, za punkt honoru stawia sobie udowodnienie, że za wszystkimi tajemniczymi przypadkami stoi bezwzględny człowiek.

Sama postać Beatrice jest podobna do stworzonej w innej serii książek osoby Katie Maguire: to twarda, odważna kobieta, która jednak czasem daje się ponieść kolejom losu, nie bardzo mając na nie wpływ. Miłośnicy opowieści o irlandzkiej pani detektyw powinni więc z łatwością utożsamiać się z nową bohaterką, która na pewno powróci w zapowiedzianym niedawno sequelu „Szkarłatnej wdowy”.  Najnowszą książkę Mastertona trudniej będzie natomiast polubić tym, którzy liczyli na mroczną i krwawą opowieść z twistami fabularnymi godnymi najlepszych kryminałów. Owszem, książka ma kilka gwałtowniejszych momentów, jednak to za mało, by nazwać ją powieścią grozy.

Najmocniejszym elementem „Szkarłatnej wdowy” jest klimat XVIII-wiecznej wsi: ponury, mglisty i deszczowy. Widać, że autor włożył sporo pracy w research, zanim zabrał się za pisanie. Musiał poznać zwyczaje codziennego życia, sprawdzić jak się ubierano, jak mieszkano czy wreszcie jakie prace wykonywano każdego dnia. Dodajcie do tego plastyczny i obrazowy styl Mastertona i otrzymacie książkowy wehikuł czasu, który z miejsca przenosi nas ponad 250 lat wstecz.

„Szkarłatna wdowa”, jak już wspomniałem, to dopiero pierwsza część historii Beatrice Scarlet. Można zarzucić jej prostą i przewidywalną fabułę, ale celem autora było tu bardziej nakreślenie bohaterki i jej najbliższego otoczenia i oswojenie nas z tajemniczym klimatem XVIII-wiecznego New Hampshire. Jego barwne opisy zaostrzają po prostu apetyt na więcej i więcej i liczę, że dostanę to w kolejnym tomie. Wymyślone przez autora tło ma duży potencjał, kolejne historie związane z Beatrice powinny być więc bardziej porywające, zwłaszcza że autor zostawił ją w bardzo niekomfortowej sytuacji…

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2015

Liczba stron: 400

Format: 12,5 x 19,5

Ocena recenzenta: 7/10

Założeniem nowych tomów jest poruszanie istotnych i aktualnych tematów, związanych nie tylko z Irlandią, ale też z innymi krajami. W kontrowersyjnych „Upadłych aniołach” Graham opisywał proceder pedofilii wśród księży, natomiast w „Czerwonym świetle hańby” dotyka handlu żywym towarem i zmuszania młodych, często nieletnich dziewcząt do prostytucji. Seksbiznes to podobno stale rozwijająca się gałąź w Cork, gdzie umiejscowiona jest akcja powieści.

Książka rozpoczyna się od znalezienia straszliwie okaleczonych zwłok czarnoskórego alfonsa. Ofiarę  pozbawiono dłoni, a jej twarz została zmasakrowana strzałem z broni palnej z bliskiej odległości. Przy ciele siedziała natomiast zastraszona i zaniedbana dziewczynka. Sprawa trafia na policję, a prowadzi ją doskonale znana i lubiana Katie Maguire. Wkrótce okazuje się, że kolejne osoby związane z seksbiznesem znajdują się na celowniku tajemniczej morderczyni. Katie natomiast stanie przed dylematem – czy pozwolić osobie działającej poza prawem na eliminację kolejnych szumowin czy też wytropić i zaaresztować zabójcę.

„Czerwone światło hańby” to konstrukcyjnie powieść bardzo podobna do „Upadłych aniołów”, posiadająca wszystkie zalety poprzedniczki, ale również i jej wady. Z pewnością jest to książka doskonale napisana, ale warsztat literacki Mastertona już dawno został opanowany do perfekcji. Powieść czyta się szybko, rozkoszując zgrabnymi opisami i detalami. Fanów cyklu z pewnością ucieszy fakt, że tym razem autor nawiązuje do wydarzeń opisanych w poprzednim tomie, co wcale nie jest takie oczywiste w jego twórczości. Powtarzają się więc fakty z życia Katie i jej rodziny, postacie drugoplanowe i inne szczegóły.

Nie nastawiajcie się jednak na wielką, kryminalną zagadkę – u Mastertona tożsamość i motywy mordercy ujawnione są zdecydowanie zbyt szybko, przez co książka nie obfituje w zwroty akcji. Cała uwaga koncentruje się tu na osobie Katie i na wydarzeniach z jej życia, które jak pamiętamy potrafią być tragiczne. W tym segmencie książka już potrafi zaskoczyć, chociaż dopiero pod sam koniec.

Jeśli tęskniliście za dawką emocji, „Czerwone światło hańby” z pewnością ich Wam dostarczy. Fani poprzedniej odsłony nie będą zawiedzeni, mamy tu bowiem wszystko, za co pokochaliśmy „Upadłe anioły” – wyrazistą bohaterkę, malowniczą Irlandię, dramatyczny temat i odpowiednią dozę brutalności. Zakończenie pozostawia drobny niedosyt i każe nam oczekiwać na kolejną część przygód Katie. Ta natomiast nie została w Polsce póki co jeszcze zapowiedziana przez żadne z wydawnictw…

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2015

Liczba stron: 416

Format: 12,5 x 19,5

Ocena recenzenta: 8/10

Akcja osadzona została w San Bernardino w Kalifornii, gdzie od wielu miesięcy nie spadła ani kropla deszczu, a mieszkańcom dokuczają prawie 40-stopniowe upały. Nieracjonalna polityka lokalnych władz doprowadza do sytuacji, w której politycy decydują się odciąć dopływ bieżącej wody do wybranych dzielnic. Pierwotnie planowany „system rotacyjny”, mający traktować wszystkich obywateli równo w obliczu kryzysu, szybko okazuje się być picem na… nomen omen wodę. Gubernator Halford Smiley ma bowiem plan by podzielić swój okręg na lepszych i gorszych, w wyniku czego gdy biedni ludzie umierają z pragnienia, bogaci nawadniają swoje pola golfowe, popijając najdroższe drinki. Jak można się domyślić, szybko doprowadza to do buntów i zamieszek. Fala morderstw, gwałtów i kradzieży przetacza się przez ulice Kalifornii.

Masterton nie byłby sobą, gdyby w obliczu nakreślonego globalnego problemu nie skupił się na dramacie jednostki. Martin Makepeace, były marine, a obecnie pracownik socjalny, musi pomóc swojemu synowi niesłusznie oskarżonemu o gwałt na młodej dziewczynie (opisany w mocnej scenie przywodzącej na myśl pierwsze rozdziały „Walhalli” czy „Czarnego anioła”). Ojciec robi dla swojego dziecka to co potrafi najlepiej – siłą wydostaje go z więziennego konwoju. Jego czyn doprowadza do starcia z brutalną i agresywną korporacją najemników, wynajętą przez Gubernatora do zaprowadzenia porządku. Martin może tylko uciekać, a celem jego podróży jest tajemnicze jezioro, ukryte rzekomo gdzieś w Parku Narodowym Joshua Tree.

Autor umiejętnie łączy w „Suszy” wątki katastroficzne z dramatycznymi oraz tymi, które wyróżniają jego rasowe thrillery. Powieść od początku trzyma w napięciu nie tylko ze względu na przerażającą, realną grozę opisywanej klęski ekologicznej, ale także z powodu licznych, wybuchowych scen, w których główny bohater bierze udział. Spektakularnych akcji jest tu sporo i chętnie zobaczyłbym kiedyś tę książkę przeniesioną na duży ekran.

Masterton nie spieszy się do konkluzji – zanim to nastąpi, przeczołga Martina przez wiele trudnych sytuacji. Autor nie boi się portretować dramatycznych i wzruszających sytuacji, ale oszczędzę Wam szczegółów, by nie psuć przyjemności płynącej z lektury. To bardzo dobra powieść, z gatunku którego brak doskwierał mi bardzo w bibliografii Mastertona. Są tu wyraziści bohaterowie, zwroty akcji, sceny erotyczne i nieustanne napięcie, przez które ciężko odłożyć książkę z powrotem na półkę.

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2014

Liczba stron: 400

Format: 12,5 x 19,5

Ocena recenzenta: 8/10