Recenzja książki INFEKCJA

Wydany w 2010 roku „Armagedon” miał być pożegnaniem z kultową serią „Manitou”, od której wielu dzisiejszych horroromaniaków zaczynało swoją przygodę z literaturą grozy. Wielu fanów zdążyło już zatęsknić za sztandarowym bohaterem wykreowanym przez Grahama Mastertona – Harrym Erskinem. Na szczęście autor zmienił zdanie – w zeszłym roku zapowiedziana została „Infekcja”, będąca kolejną częścią legendarnej sagi. Pod pewnymi względami to jednak zupełnie nowa odsłona „Manitou”.

„Infekcja” podzielona jest na dwie wyraźne części, które na zmianę przeplatają się ze sobą, by złączyć się w finale. W pierwszej poznajemy nową bohaterkę, utalentowaną epidemiolog Annę Grey, pracującą w szpitalu w St. Louis nad niebezpiecznym wirusem. Niebawem ludzie zaczynają zapadać na tajemnicze dolegliwości – wymiotują krwią, mają majaki i umierają w męczarniach. Ofiarą pada też życiowy partner Anny, David, co tylko motywuje lekarkę do wytężonej pracy. Szybko okazuje się, że tajemnicza choroba przenoszona jest przez pluskwy, ale ma swoje podłoże w świecie nadprzyrodzonym.

Druga część powieści przedstawia nam starego dobrego Harry’ego Erskine’a, jasnowidza-naciągacza, utrzymującego się z przepowiadania przyszłości starym i bogatym mieszkańcom Miami. Po kilku potyczkach ze swoim nemezis – Misquamacusem, Harry’emu ani śni się ponownie stawać w szranki z niebezpieczeństwem. Jego przeznaczenie ma jednak inne zdanie. Wspomniana plaga pluskiew przenosząca morderczą chorobę to sprawka dwóch potomków przerażającego indiańskiego szamana. Synowie Misquamacusa postanawiają kontynuować krucjatę swojego ojca i sprowadzić na Stany Zjednoczone zagładę, mającą być zemstą za odebranie ziemi jej rodowitym mieszkańcom. Anna i Harry w pewnym momencie będą musieli stawić czoła niebezpieczeństwu i zmierzyć się z przeszłością, której konsekwencje można zaobserwować do dziś.

Pod względem konstrukcyjnym „Infekcji” najbliżej do czwartej części sagi, czyli do „Krwi Manitou”. Tam też mieliśmy do czynienia z krwawymi dolegliwościami, które okazywały się skutkiem przymierza indiańskim demonów z innymi, bardziej współczesnymi białemu człowiekowi. W tym przypadku jest podobnie – oprócz synów Misquamacusa do głosu dojdą też inne nadprzyrodzone zjawiska, w tym przerażające zakonnice zwiastujące tytułową infekcję. Ich aktywność potrafi wrzucić czytelnikowi ciarki na plecy.

Powieść jest dostatecznie długa, poprowadzona dobrze i z odpowiednim tempem. Autor zdecydował się na wprowadzenie balansu pomiędzy opisami i dialogami, odnajdując w tej kwestii złoty środek. Fani z pewnością ucieszą się z powrotu kultowego bohatera, który obok Jima Rooka jest jednym z dwóch najbardziej popularnych postaci kiedykolwiek wykreowanych przez brytyjskiego mistrza horroru. Cieszą także drobne nawiązania do pierwszego tomu – legendarnego „Manitou” z 1975 roku. Aż trudno uwierzyć, że ta historia ciągnie się już prawie 40 lat!

„Infekcja” to dobra powieść, którą docenić powinni szczególnie miłośnicy poprzednich książek z Harrym Erskinem w roli głównej. Szkoda tylko, że w powieści nie znalazło się miejsca dla Misquamacusa, Śpiewającej Skały, Amelii Crusoe czy większych nawiązań do poprzednich części, ale cóż, takie są prawa rynku  – nie można przecież przytłoczyć nowych czytelników, nie obeznanych z poprzednimi odcinkami. Jednak nawet pomimo braku tych elementów najnowszy horror Mastertona to kawał solidnej roboty i kolejna ciekawa przygoda, która zadowoli fanów literatury grozy.