Z Grahamem Mastertonem miałem okazję spotkać się już kilkukrotnie, ale możliwość prowadzenia autorskiego spotkania z nim była swoistą nobilitacją i spełnieniem niewypowiedzianych marzeń. Pięć lat temu jechałem przez Polskę z całą rodziną, aż do Krakowa, by móc chociaż zobaczyć autora, który silnie wpłynął na moją twórczość i udało mi się wtedy przeprowadzić z nim mój pierwszy wywiad na żywo. To, co wydarzyło się podczas tegorocznej wizyty, przeszło wszystkie wyobrażenia.
Bez zbędnych wstępów, wkrótce po tym, gdy Agata Wiśniewska z ramienia Albatrosa zaproponowała mi prowadzenie tego spotkania, okazało się, że nie tylko będę je prowadził, ale mam również odebrać Grahama z lotniska i zapewnić mu towarzystwo podczas jego wizyty w Gdańsku. I tego dnia, kiedy jeździłem z nim po mieście swoją wysłużoną kijanką, słuchając Mozarta i rozmawiając o s w o i c h książkach z siedzącym obok Mastertonem, łapałem się na tym, że myślę w jak nierealnej sytuacji się znalazłem.
Do rzeczy jednak. Graham miał przylecieć po jedenastej, prosto z Londynu, ale zdecydował, że woli się wyspać i przybył do Polski dzień wcześniej, do Warszawy. W Gdańsku ostatecznie miał zjawić się chwilę po czternastej. Zgodnie z prawami Murphy’ego, odległość z Warszawy do Gdańska okazała się zbyt duża dla polskich linii lotniczych i samolot dotarł na miejsce z blisko godzinnym opóźnieniem. Masterton mimo to przywitał mnie z uśmiechem, a na moje pytanie, czy podróż była męcząca, stwierdził jedynie, że po prostu wynudził się przez ostatnią godzinę. Ja z kolei przyznałem, że dzięki niespodziewanemu oczekiwaniu mogłem dokończyć jego najnowszą powieść. Oczywiście, pchnęło to rozmowę na tory o “Wirusie”, który wzbudza wiele kontrowersji i wywołuje wyjątkowo rozbieżne opinie. Gdy Graham usłyszał, że w odróżnieniu od wielu dziennikarzy i recenzentów naprawdę świetnie się bawiłem przy tej książce, bardzo się ożywił i przyznał, że sam bardzo dobrze się bawił podczas jej pisania. Dla tych, którzy jeszcze nie czytali wspomnę tylko tyle, że bez dwóch zdań jest to jedna z najbrutalniejszych i najkrwawszych powieści autora (co samo w sobie jest wyczynem), ale przy tym jedna z najbardziej kuriozalnych. Bo co powiecie na nawiedzoną odzież z lumpeksu? No właśnie… Ale jak sam Masterton przyznaje, dziwi się czasem reakcjom fanów horroru. Takie pomysły uznają za bzdury, a jednocześnie akceptują wampiry, zombie, wilkołaki… To z kolei sprawiło, że przez dużą część drogi rozmawialiśmy właśnie o różnego rodzaju nieumarłych. Oczywiście najbardziej obśmialiśmy wampiry i ich współczesne kreacje, szczególnie te w młodzieżowych serialach. Nie mogłem być hipokrytą i wspomniałem o swoich (i Roberta Cichowlasa) książkach o zombie, co bardzo zaciekawiło Grahama, choć przyznam, że wtedy myślałem, że to tylko kurtuazja…
Tak więc pędziliśmy do Gdańska Głównego, prosto do hotelu, przy dźwiękach „Requiem D-Moll” Mozarta (wiedziałem, że za Iron Maiden nie przepada, a Słonia nie zna, więc postawiłem na moją ulubioną klasykę i słusznie, bo chwilę po tym, gdy wsiadł do mego auta, pochwalił mój gust muzyczny). Tutaj, zgodnie z planem mieliśmy zameldować się w hotelu i zwiedzić odrobinę Starówkę. Pierwsza część poszła bardzo łatwo, pomijając drobne wskazówki Grahama, który stwierdził, że jeszcze kiedyś nauczy mnie dobrze parkować, żebym potrafił wykorzystać najmniejsze przestrzenie. Z drugą częścią musieliśmy eksperymentować, ze względu na ograniczony czas. Na szczęście w zanadrzu miałem Krzysztofa Azarewicza, erudytę, okultystę, tłumacza, wydawcę, tekściarza, a od niedawna restauratora i przede wszystkim rodowitego gdańszczanina, który do tego perfekcyjnie posługuje się językiem angielskim. Dzięki temu sprytnie odciążyłem się od ciągłej konwersacji, a Graham mógł wreszcie porozmawiać z kimś, kto nie odpowiadał mu na pytania prostymi zdaniami w przypadkowych czasach. Już z Krzysztofem udaliśmy się do restauracji manna 68, którą prowadzi wraz ze swą żoną Anną (kryptoreklama zamierzona w pełni, sam Masterton reklamował potem lokal na spotkaniu), gdzie zostaliśmy doskonale ugoszczeni. Niech przemówi fakt, że jest to jedyne w Gdańsku miejsce gdzie można zjeść wyłącznie wegetariańskie jedzenie, w zasadzie od podstaw wykonane na miejscu, a zarówno Graham, jak i ja raczej skłaniamy się ku mięsnym potrawom. Tymczasem zaserwowane tutaj jadło smakowało nam tak bardzo, że Masterton robił jego zdjęcia, mówiąc, że pokaże je swojemu synowi, który zapewne nigdy nie uwierzy, że jego ojciec je wegetariańskie potrawy.
W miłej atmosferze spędziliśmy dobrą godzinę, rozmawiając o sprawach różnych. No dobrze, głównie rozmawiał Krzysztof, Anna i Graham, ja od czasu do czasu coś wydukałem. Tematów było sporo i czasem wręcz zapominałem, że to nie jest towarzyskie spotkanie, ale służbowa wizyta pisarza w Polsce i zaraz będziemy jechać na spotkanie autorskie. Tymczasem Graham podziwiał Gdańsk (który zaskoczył go swoją wielkością), dopytywał o nasze życiorysy, a przede wszystkim żartował. Na przykład gdy rozmawialiśmy o Morcie Castle, spytał, czy go znam, czy utrzymuję z nim kontakt, po otrzymaniu pozytywnej odpowiedzi westchnął teatralnie – „No tak, pisarze! Wszyscy się znają”. Podobnie gdy Krzysztof podsunął mu do podpisu egzemplarz pierwszego wydania „Manitou” i przyznał, że czytał ją przed laty i zaczynał od niej przygodę z tego typu literaturą, Masterton znów westchnął i tym razem (równie teatralnie) zakrzyknął: „Oczywiście! Wszyscy w Polsce kiedyś od tego zaczynali!” W tym żarcie nie ma zresztą przesady. To pierwszy horror, który ukazał się w naszym kraju po tak zwanym upadku komunizmu.
Tymczasem przyszedł czas, by wyruszyć na spotkanie do Galerii Bałtyckiej, a licząc się z możliwością korków,= staraliśmy się dotrzeć na miejsce przed czasem. W zasadzie nam się udało, nie wziąłem jedynie pod uwagę faktu, że parking znajduje się na trzecim piętrze (tym razem dostałem nauki jak zaciągać hamulec ręczny), a Empik w podziemiach. A Graham Masterton już nie nadaje się na rączego biegacza, skutkiem czego dotarliśmy na miejsce przeznaczenia ledwie dwie minuty przed czasem. Szczęśliwie, z tego co słyszałem i czytałem, wszystkie inne spotkania podczas tej wizyty z przyczyn niezależnych były jeszcze bardziej opóźnione.
Samo spotkanie przebiegło w bardzo miłej atmosferze, co nie jest zaskoczeniem dla nikogo, kto kiedykolwiek spotkał Mastertona lub był na spotkaniu z nim. To urodzony showman, który doskonale wie, co, kiedy i jak chce powiedzieć. Moje pytania były jedynie dodatkiem do tego, co autor opowiadał, szczególnie, że mógł skorzystać z usług utalentowanego tłumacza, który perfekcyjnie wczuł się w swoją rolę (co również zostało docenione przez Grahama). Tak więc przez następną godzinę z okładem Masterton opowiadał o swoich początkach, starych i nowych powieściach, mniej i bardziej znanych faktach. Z najbardziej elektryzujących fanów autora to niewątpliwie te, że już wkrótce doczekamy się kolejnych odsłon cykli Katie Maquire i Szkarłatna Wdowa, a co jeszcze ciekawsze – autor zdecydował się powrócić do świata Manitou i Wojowników Nocy i szykuje powieści dopełniające te właśnie serie. O Manitou na razie wiadomo niewiele, nowi Wojownicy Nocy tym razem będą ratować seksualne niewolnice wykorzystywane w snach… Cały Masterton.
Po rozmowach z fanami i podpisaniu kilkudziesięciu książek udaliśmy się do restauracji, gdzie przy winie (Graham) i kawie (ja) rozmawialiśmy w zasadzie o wszystkim. Głównym tematem były nasze dzieci, twórczość pisarska i irlandzkie dowcipy, a mimo coraz bardziej dającego o sobie znać zmęczenia atmosfera się rozluźniała. Pamiętam wciąż moje pierwsze spotkanie z autorem, kiedy podczas dwudziestominutowego wywiadu byłem tak podekscytowany, że gdyby nie dyktafon, nic z tego bym nie zapamiętał. Tymczasem tutaj siedzieliśmy sobie patrząc na Motławę i nie spiesząc się nigdzie rozmawialiśmy o tym, że Polacy są bardzo wrażliwi na swoim punkcie, że najważniejsze w pisaniu jest to, żeby bawiło ono twórcę i że jedyne, co w tym życiu ma znaczenie, to nasze dzieci, bo to one są tym, co naprawdę po nas zostanie. Skorzystałem oczywiście z okazji by powspominać niektóre z książek autora, narzekając chociażby na zakończenie „Kostnicy” (Graham obiecał mi, że zmieni je przy wznowieniu :)), albo zachwycając się tym z „Wirusa” (tu komentarz – „człowiek pracuje, myśli, chce przestraszyć, a on się ciągle z tego śmieje”). Pomijam kwestie, w których Masterton dopytywał o moje książki i złożył mi pewne propozycje – będę się trzymał jedynie tej, że obiecał mi na Gwiazdkę nowy uchwyt na telefon w kształcie trupiej ręki (gdy jeździliśmy po Gdańsku z GPS-em, mój telefon wypadał z uchwytu średnio co trzeci wybój, czego Graham nie omieszkał skomentować).
I tak jak niespodziewanie pojawiła się okazja do tego spotkania, tak równie szybko dobiegło ono końca. Odprowadziłem autora do hotelu, obiecaliśmy sobie, że złapiemy się za kilka dni na Pyrkonie, niestety, tym razem się nie udało. Ja tymczasem wsiadłem w samochód i wyruszyłem w 80-kilometrową drogę do domu, wspominając niezwykłe spotkanie, które pochłonęło mnie tak bardzo, że zapomniałem sobie zrobić choćby jedno zdjęcie z Grahamem. Szczęście, że robili je inni.
Łukasz Radecki
