Graham Masterton

Kiedy w 2018 roku brałem do ręki powieść „Wirus”, nie przypuszczałem, że stanie się ona częścią nowego, jak się okazało dość rozbudowanego cyklu horrorów o Jerrym Pardoe i Dżamili Patel. Duet londyńskich detektywów, jakby żywcem wyjęty z „Z archiwum X”, mierzył się już między innymi z latającymi ubraniami czy grupą kanibali, czytelników nie powinno więc dziwić, że w wydanej właśnie przez Rebis nowej powieści czeka ich kolejne starcie z nadprzyrodzonym złem.

„Dom much” to piąta już odsłona serii, w której charyzmatyczni i dzielni bohaterowie zostają uwikłani w śledztwo nie dające się wyjaśnić racjonalnymi policyjnymi metodami. Osoby związane z religią i duchowieństwem giną w makabrycznych okolicznościach, a na miejscu zbrodni znajdowane są tysiące agresywnych much. Z czasem ofiar przybywa, a religijny motyw wydaje się nieco rozmywać. Na domiar złego z grobów i kostnic zaczynają znikać ciała o rożnym stopniu rozkładu, a kiedy pojawiają się w innych miejscach, wydaje się, że się poruszają, a nawet mogą dokonywać zbrodni.

Masterton tradycyjnie już praktycznie po równo przeplata rozdziały przedstawiające kolejne makabryczne zbrodnie z tymi, gdzie bohaterowie prowadzą policyjne śledztwo, badając miejsca zbrodni, przesłuchując świadków i wzywając na pomoc kogo się da – od entomologów po egzorcystów. Jak to zwykle bywa, pisarz nie stroni od makabry, a niektóre z zawartych tu opisów przywodzą na myśl jego klasyczne, najstarsze horrory i podczas lektury lepiej niczego nie konsumować. Bonusowe punkty do obrzydzenia możecie doliczyć, jeśli podobnie jak ja nie jesteście miłośnikami owadów czy pajęczaków.

„Dom much” to powieść, gdzie spodziewać możemy się absolutnie wszystkiego. Lewitujące zwłoki, muchy, które wydają się być tresowane i wykonywać czyjeś polecenia, a także coś o wiele bardziej potężnego i mrocznego, coś z najstarszych legend i najgłębszych czeluści piekła. W tym Graham Masterton zawsze był najlepszy – w sięganiu po figury z mitów, legend, religii, podań czy folklorów. Nie inaczej jest i tym razem, a antagonista stojący za wszystkim może być dla Was zaskoczeniem, chociaż jeśli orientujecie się w specyfice piekielnej hierarchii, coś pewnie będzie Wam świtać w trakcie lektury.

Powieść trzyma z grubsza poziom czterech poprzednich części, więc jeśli podobały Wam się „Wirus”, „Dzieci zapomniane przez Boga”, „Ludzie cienia” czy „Wybryk natury”, możecie śmiało sięgnąć również po „Dom much”. Akcja jest wartka i dość szybko – może nawet nieco za szybko – gna do przodu, a kolejne zbiegi okoliczności pozwalają naszej sympatycznej parze detektywów dokonywać przełomów w śledztwie. Dialogi są lekkie i niepozbawione humoru, co jeszcze bardziej wzmaga skojarzenia z przygodami Foxa Muldera i Dany Scully.

Pomimo pewnej powtarzalności, losy Jerry’ego i Dżamili śledzi się z prawdziwą przyjemnością. Tym razem życie naszych bohaterów naznaczone zostało osobistymi tragediami, więc być może w kolejnych tomach dostaniemy także długo oczekiwany rozwój ich wzajemnej relacji? Póki co dostajemy to, czego się spodziewaliśmy: lekko napisaną i przystępną powieść grozy, w której znajdziemy też parę gwałtownych scen. Aby cieszyć się lekturą nie trzeba znać poprzednich tomów, co pomoże nowym czytelnikom złapać bakcyla i być może sięgnąć po kolejne książki z cyklu, do czego gorąco zachęcam.

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Rebis
Rok wydania: 2025
Liczba stron: 304
Ocena recenzenta: 8/10

Aż 4 lata przyszło nam czekać na nową, dwunastą i – już wiemy – z pewnością nie ostatnią część przygód Katie Maguire. Chociaż nadkomisarz z Irlandii została zawieszona w pełnieniu swoich obowiązków po wydarzeniach z ostatnich rozdziałów „Do ostatniej kropli krwi”, to i tak ma ręce pełne roboty za sprawą życzliwych jej osób w Garda Siochana. Sprawdźmy, o czym jest powieść „Nawet diabeł go nie chce” i jak wypada na tle poprzednich odsłon.

Cork wydaje się być najniebezpieczniejszym miejscem na tej planecie, ale umówmy się, Irlandia, ze względu na swoją tragiczną i barwną przeszłość, jest całkiem wdzięczną lokalizacją do umiejscowienia kryminalnych opowieści. Kiedy miastem wstrząsają liczne eksplozje, w których w dramatycznych okolicznościach giną dziesiątki ludzi, również dzieci, Katie Maguire szybko wpada na powiązania pomiędzy kolejnymi wybuchami. Czy to możliwe, że ofiary w istocie nie są wybierane przypadkowo?

Okazuje się, że ktoś stara się dokonać zemsty na ludziach powiązanych z zamachami IRA sprzed praktycznie stu lat Czy to możliwe, by chować urazę i karmić się nienawiścią tak długo, by brać na celownik nawet potomków swoich wrogów? Okazuje się, że jak najbardziej. Masterton nakreśla tu nienawiść tak silną, że nie mija wraz z upływem lat. W Cork nikt nie może teraz spać spokojnie, bo potencjalnym ofiarom śmierć grozi nawet w z pozoru bezpiecznych kryjówkach. A wszystko przez korupcję na najwyższych szczeblach w komisariacie przy Anglesea Street.

Tym razem – ze względu na częstotliwość zamachów i sporą grupę ofiar – Masterton skupił się głównie na jednym rodzaju zbrodni, chociaż udało mu się wmieszać w fabułę też nieco inne przestępstwo, jak miewało to miejsce w poprzednich tomach. Schodzimy do mrocznego świata BDSM, gdzie ludzie płacą za doznanie lub możliwość zadawania upokorzenia i bólu, a związane z tym szantaże mogą nawet kosztować ludzkie życie. Powieść jest wielowątkowa, bo i życie prywatne głównej bohaterki jak zwykle jest pełne zawirowań. Dopiero co jej partnerka, przyjaciółka i kochanka podjęła próbę samobójczą, a nad Katie wiszą już kolejne tragiczne wydarzenia. Ale jak to w życiu bywa – raz na wozie, raz pod wozem. Będą i szczęśliwe chwile, ale czy na długo?

„Nawet diabeł go nie chce”, chociaż to już dwunasty tom cyklu powieści o Katie Maguire, wciąż utrzymuje ten sam wysoki poziom, co poprzednie odsłony serii. Masterton jest po prostu świetnym opowiadaczem historii, czego można doświadczyć niemal na każdym jego spotkaniu autorskim. Robi to z lekkością, ze swadą, do tego w prosty i bardzo przystępny sposób. Nie przesadza z opisami, ale i tak łatwo jest wyobrazić sobie miejsca i sytuacje, o których pisze – nauczył go tego wielki bitnik William Burroughs, a także lata praktyki na stanowisku reportera w gazecie.

Pisarz z łatwością przykuwa uwagę czytelnika i nawet jeśli zdarza się, że kryminalna zagadka nie jest trzymana w tajemnicy do ostatniej strony, to i tak zastanawiamy się, co jeszcze spotka Katie i co wydarzy się w tym misternie skonstruowanym, pełnym wiarygodnych i żywych postaci świecie. Mamy tu dobrze skrojone dialogi, całą galerię antypatycznych postaci i zwykłych ludzi starających się zrozumieć, czemu wokół jest tyle zła. Wreszcie mamy też codzienne problemy i małe sukcesy, sytuacje bez wyjścia i momenty nadziei, że wszystko jakoś się ułoży. To bardzo interesująca i bliska niemal każdemu mieszanka.

Myślę, że na tym etapie nie muszę Was przekonywać do kupienia kolejnego tomu, bo pewnie jesteście już fanami Katie Maguire i dwunasta odsłona stoi u Was na półce, a może nawet właśnie ją czytacie? Jedyne, czego do teraz nie mogę zrozumieć, to czemu jeszcze żadna platforma stramingowa lub telewizja (angielska lub najlepiej irlandzka) nie zainteresowała się zakupem praw do zekranizowania serii. Przecież byłby z tego doskonały serial kryminalny!

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Albatros
Rok wydania: 2025
Liczba stron: 432
Ocena recenzenta: 8/10