Autor: piotr.pocztarek

Po latach zastanawiam się, czy „Szkarłatna wdowa” nie była jedną z najbardziej niedocenianych powieści Grahama Mastertona. Sam w 2015 roku nie byłem jakoś przesadnie zachwycony lekturą, być może przez to, że była to jedna z najbardziej „zaliterówkowanych” książek. Przed bardzo długo wyczekiwaną polską premierą kontynuacji („Sabat czarownic” ukazał się na rynkach anglojęzycznych w 2017 roku) powtórzyłem sobie lekturę pierwszej części i muszę przyznać, że klimat XVIII-wiecznego Londynu i Nowej Anglii potrafi urzekać i wciągać. Nie inaczej jest z drugą częścią opowieści o Beatrice Scarlet.

Słowem wstępu – zarówno „Szkarłatna wdowa” jak i „Sabat czarownic” to połączenie kryminału i powieści historycznej z niewielką domieszką gwałtownych scen rodem z horroru. Nie zabraknie też charakterystycznej dla autora szczypty erotyki. Główna bohaterka po śmierci ojca wyjechała z Londynu do Nowej Anglii, gdzie została żoną pastora i wykorzystywała swoją wiedzę aptekarską oraz doświadczenie w pracy z ziołami i chemikaliami do rozwiązywania tajemnic, które zabobonnym mieszkańcom XVIII-wiecznego miasteczka wydawały się być dziełami mocy nieczystych. Pragmatyzm Beatrice nie pozwalał jej wierzyć w działalność szatana, a sprawcą zła wszelkiego jak zwykle okazał się człowiek.

„Sabat czarownic” to powieść utrzymana w podobnym duchu. Naznaczona wieloma tragediami bohaterka wraca do Londynu, gdzie zostaje zatrudniona w przytułku dla prostytutek, czy jak kto woli – kobiet upadłych, które wykorzystują wdzięki swoich ciał by wyrwać się z szerzącego się w mieście ubóstwa. Personel placówki wydaje się być poświęcony swojej misji zbawiania rozwiązłych niewiast, ale szybko wychodzi na jaw, że w murach przytułki imienia Świętej Marii Magdaleny dzieje się coś niedobrego. Kolejne dziewczyny zwerbowane do pracy w fabryce tytoniu należącej do pewnego bogatego i szanownego handlarza znikają bez śladu. Mówi się, że były czarownicami przyzywającymi szatana, ale Beatrice w to nie wierzy.

Masterton doskonale radzi sobie z portretowaniem silnych ale wrażliwych postaci kobiecych i wielokrotnie udowaniał to w powieściach takich jak „Koszmar” czy cykl książek o detektyw Katie Maguire. To właśnie do tej ostatniej bohaterki porównywana jest Beatrice Scarlet i rzeczywiście coś w tym jest. Ale realia osiemnastowiecznych miejscowości, pieczołowicie  i skrupulatnie zbadane i przeniesione na papier przez brytyjskiego autora sprawiają, że „Sabat czarownic” staje się jeszcze ciekawszą pozycją.

Powieść jest dość długa, dopracowana i dobrze prowadzona, nie ma się wrażenia, że jakieś wydarzenia są wciskane na siłę albo że coś zostało potraktowane skrótowo. Beatrice jest wiarygodna i jako matka i jako kobieta wciągnięta w walkę ze złem. Podczas lektury czuć napięcie, a Masterton stara się nawet w pewnych momentach zaskoczyć czytelnika. Są sceny gwałtowne i krwawe, nawet obrzydliwe. Jest brudna i niewskazana dla młodszych czytelników erotyka ocierająca się o pornografię. Czy to wada? Wręcz przeciwnie – takie były wtedy realia. Idealne dla scen obscenicznych i podłych ludzi potrafiących wykorzystać słabość innych.

 „Sabat czarownic” sprawdza się dobrze jako kontynuacja i jako samodzielna powieść, podobała mi się też bardziej niż część pierwsza i chętnie przeczytałbym kolejny tom, jeśli Graham kiedykolwiek zdecyduje się go napisać. A ma taką możliwość, bo zakończenie, chociaż mogłoby być definitywne, pozostawia jednak pewne pole do dalszych opowieści. Lektura zajęła mnie na kilka długich wieczorów i przypomniała mi nawet obcowanie z sagami historycznymi Mastertona, za którymi bardzo tęsknie.

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Albatros
Rok wydania: 2022
Liczba stron: 416
Ocena recenzenta: 9/10

Po napisaniu ciurkiem wielu tomów serii o Katie Maguire, Graham Masterton coraz częściej powraca do macierzystego gatunku, w wyniku czego znów otrzymujemy coraz więcej horrorów sygnowanych nazwiskiem Brytyjczyka. „Noc skorpiona” to książka, która tak naprawdę powinna być zatytułowana „Złodziej dusz” (tytuł oryginalny „The Soul Stealer”), ale jak wiemy, ponad dekadę temu inny polski wydawca nazwał tak siódmy tom serii przygód Jima Rooka. Tak czy siak, mamy do czynienia z horrorem charakterystycznym dla pióra Mastertona, a jednak nieco spokojniejszym i wyważonym.

Jeśli powiem „horror z motywem indiańskim”, większość z Was pomyśli na pewno o „Manitou”, debiutanckiej powieści grozy Grahama Mastertona z 1975 roku. Powieść ta przyniosła autorowi międzynarodową sławę, została przetłumaczona na wiele języków, przeniesiono ją na wielki ekran, powstało też kilka sequeli. Nic więc dziwnego, że motywy dotyczące rdzennych mieszkańców Ameryki są tak bliskie sercu pisarza.

Masterton wprowadza nową parę bardzo klasycznych bohaterów. Trinity Fox to młoda, dwudziestokilkuletnia sprzątaczka, która musi zajmować się swoim ojcem alkoholikiem oraz dwójką młodszego rodzeństwa – siostrą Rosie i bratem Buddym. Pewnego dnia kobieta dostaje telefon od swojej koleżanki Margo, która bardzo się czegoś boi i pilnie chce się zobaczyć z Trinity w pobliskim barze. Kiedy ta jednak przybywa na miejsce, zastaje jednak zwęglone zwłoki.

Tu drogi Trinity przecinają się z byłym policjantem po przejściach. Nemo Frisby nie pracuje już w zawodzie, ponieważ donosił na przełożonych przyjmujących łapówki. Obecnie trudni się fachem prywatnego detektywa, a w terenie lubi przebywać między innymi dlatego, że jego małżeństwo w gwałtownym tempie się rozpada. Tak zaczyna się prywatne śledztwo, które prowadzi do wpływowego hollywoodzkiego producenta. Bohaterowie wchodzą w świat celebrytów, osób z pierwszych stron gazet i odkrywają, że w tym cynicznym otoczeniu bardzo wiele młodych kobiet znika bez śladu.

„Noc skorpiona” to mieszanka kryminału z motywami grozy, przyprawiona domieszką indiańskiej magii, ale to jednak tego pierwszego gatunku jest tu wyraźnie więcej. I chociaż zdarzają się tutaj makabryczne sceny palenia żywcem i okaleczeń, to jednak nie znajdziemy tu klasycznej horrorowej rzezi, z którą kojarzony jest Masterton. Chociaż późniejsze powieści z serii „Manitou” serwowały szeroko zakrojone apokaliptyczne sceny, które masowo pochłaniały ofiary, w najnowszym horrorze Brytyjczyka ich nie znajdziemy. Jest bardziej kameralnie, a każda śmierć ma znaczenie i robi większe wrażenie.

Jeśli weźmiemy pod lupę motywy, zaczynamy dostrzegać autora w bardziej klasycznym wydaniu. Indiański demon budzący się do życia? Jest. Duchy? Są. Dziwaczne wizje? Obecne. Strażnicy wielkiej magicznej mocy, dzielący się swoimi naukami z parą bohaterów także się tu znajdą. Z każdym kolejnym rozdziałem Trinity i Nemo dążą do nieuchronnej konfrontacji z antagonistą i potężnym demonem, który działa na jego usługach.

„Noc skorpiona” lepiej sprawdza się jako kryminał z wątkami obyczajowymi, niż jako makabryczny horror. Powieść jest spokojniejsza, nawet finał nie został przez autora przeszarżowany, a jak wiemy, w przeszłości zdarzało mu się poszaleć w ostatnich rozdziałach. Bohaterowie są dobrze skonstruowani i coś mi mówi, że w przyszłości możemy ich jeszcze zobaczyć w kolejnych powieściach.

Podsumowując, „Noc skorpiona” to dobrze napisana i umiejętnie skonstruowana powieść, z bohaterami, których nie sposób nie polubić i motywami grozy, które nie dominują całej historii, a stanowią do niej jedynie sympatyczny dodatek. Nic tylko wyczekiwać kolejnego horroru z długaśnej bibliografii Mastertona.

Autor recenzji: Piotr Pocztarek
Wydawnictwo: Rebis
Rok wydania: 2022
Liczba stron: 384
Ocena recenzenta: 8/10